Ο στόχος της απάλειψης των φροντιστήριων αποδεικνύεται ο ύψιστος για κάθε υπουργό Παιδείας, καθώς χτυπάει ένα από τα ευαίσθητα σημεία, αυτό της τσέπης κάθε γονιού. Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Αναπτυξιακής Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ, το 2013 –κι ενώ η κρίση είχε αρχίσει να βιώνεται έντονα από τον μέσο Ελληνα– για φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα δόθηκαν 1.054.122.615 ευρώ, για ξένες γλώσσες 859.289.493 ευρώ. Δηλαδή συνολικά σχεδόν 2 δισεκατομμύρια ευρώ για να αναπληρωθούν οι ελλείψεις της εκπαίδευσης στο σχολείο.
Και μάλιστα οι γονείς το τελευταίο από το οποίο κάνουν οικονομία είναι η εκπαίδευση των παιδιών τους. Σύμφωνα με άλλη πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, μόλις το 24% των μισθωτών «έκοψε» εκπαιδευτικές δαπάνες, όταν το 65% μείωσε τις αγορές ρούχων και το 33% των τροφίμων. Ετσι και οι γονείς –όπως και ο κ. Μπαλτάς– ελπίζουν τα παιδιά τους να έχουν έναν καλό ευσυνείδητο εκπαιδευτικό. Το ελπίζουν, τον ψάχνουν. Τον βρίσκουν; Εξαίρεση ή κανόνας, γεγονός είναι ότι και οι καθηγητές έχουν συμβάλει στη γιγάντωση του φαινομένου των φροντιστηρίων. Ακολουθώντας τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, αφήνουν χώρο για τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα, που πολλές φορές κάνουν οι ίδιοι.
Ουσιαστικά, οι εκπαιδευτικοί εκμεταλλεύονται τους όρους της ελεύθερης αγοράς και τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος.
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της παραπαιδείας, είτε πρέπει να κλείσει –καθεστωτικά– τα φροντιστήρια, οπότε το δημόσιο σχολείο δεν θα έχει ανταγωνισμό, είτε θα πρέπει να αξιολογήσει το δημόσιο σχολείο για να το κάνει καλύτερο. Με βάση τις αποφάσεις του κ. Μπαλτά και του αναπληρωτή του Τάσου Κουράκη μάλλον κινούνται προς το ανεδαφικό, πρώτο σενάριο, αφού καταργούν και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά και την Τράπεζα Θεμάτων, που ήταν ένας τρόπος να αναγκαστούν οι καθηγητές του λυκείου να διδάσκουν όλη τη διδακτέα ύλη. Ο κ. Μπαλτάς και ο κ. Κουράκης ομνύουν υπέρ του δημόσιου σχολείου, αλλά μόνο στα λόγια. Οσο για τις πράξεις; Δείγμα γραφής δίνει όχι μόνο το υπουργικό δίδυμο, αλλά και οι συνομιλητές τους. Εχουν μάλλον ως πάρεργο τη σχολική τάξη και τον άσπρο πίνακα με τον μαύρο μαρκαδόρο (η κιμωλία τείνει να εκλείψει από τις σχολικές αίθουσες για όσους δεν το γνωρίζουν...) και ως βασική δουλειά τη μαντική των βάσεων και τον συνδικαλισμό.